Fénix 6, 511-589

Dixerit, ut veriias pacta tibi noete: venitc; Veneris, et fuerit janua clausa: feras, Nec dic, blanditias: nec fac convicia posti, Nec Iatus in duro limine pone tuum. Postera lux aderit: careant tua verba querelis, Et nulla in vultu signa dolentis habe. Jam ponet fastus, cum te languere videbit: Hoc etism nostra munus ab arte feres, ESTROFA VI11 513 Te quoque falle tamen, nec sit tibi finis amandi: 5 i 4 Propositis frenis saepe repugnat equus. 5 15 Utiiitas lateat: quod nó.5 profitebere, fiet; 516 Quae nimis apparent retia, vitat avis. 517 Ne sibi tam placeat, q ~ o te contemnere possit; 518 Sume animos, animis cedat ut il!a tuis. 519 Janua forte patet: quamvis revccal-=re, transi; 520 Est data nox: dubita nocte venire data. Posse pati facile est, tibi ni patientia desit; Promtius e facili gaudia ferre licet. Et quisquam paecepta potest mez dura vocare? En, etiam partes conciliantis ago. Nam quoniam variant animi, variamus et artes: Mille mali species, mille salutis erunt. Corpora vix ferro quaedam sanantur acuto; Auxilium multis succus et herba fuit. Mollior es, nec abire potes vinctusque teneris, Et tua sa-evus Amor sub pede colla premit: Desine luctari, referant tua carbasa venti, Quaque vocant fluctus, hac tibi 1-emus eat. Fénix: Revista de la Biblioteca Nacional del Perú. N.6, 1949